Een jaar Zambia

We zijn nu een jaar in Zambia. Kort samengevat? We willen hier blijven, we zijn hier gelukkig.

Dat klinkt misschien wat simpel maar het is een grote verandering ten opzichte van hoe we ons in Nederland voelden. We waren niet ongelukkig maar wel zoekende. Op zoek naar uitdaging en bevrediging in onze banen met name. Ik was continu op zoek, en werd moe van mezelf. Dat is nu anders: ik sta met frisse zin op en begin direct, ik werk 6 of 7 dagen per week tegen een laag salaris zonder daar onvrede mee te hebben, ik ben slechts af en toe gestrest en laat dat gemakkelijk los (door even op Franks gespierde borst te boxen bijvoorbeeld), ik ben blij met kleine successen zoals een rapport de deur uit, een goede evaluatie van een nieuwe collega of een afgeronde workshop, en ik ben zelfs geduldiger geworden! De klussen die ik hier doe zijn niet per se uitdagender dan wat ik eerder deed maar ze zijn zeer divers, en van belang in het grote plaatje (het runnen van het park). Misschien is het beginneroptimisme maar ik hoop dat de tevredenheid gewoon het gevolg van een goed passende baan is!

We voelen ons hier thuis. Zambia is een vriendelijk land. Overal word je met een gemeende lach en flinke handschut verwelkomt. En in Kasanka wonen dan weer de leukste Zambianen van heel Zambia ;-). Uiteraard mis ik mijn vriendinnen maar onze verhuizing heeft ook opening geboden voor het maken van nieuwe vrienden. Een paar in het park en een paar in de stad. Ook dat is bijzonder.



Zambia is een erg mooi land. De parken met het wild, de watervallen, de diverse landschappen, de culturele gebruiken… we zijn er voorlopig nog niet uitgekeken! En het wonen middenin een nationaal park is heel speciaal. We gaan niet naar de kroeg maar een avondje kamperen: tent in de auto en 15 minuten later zitten we met een flesje wijn aan een kampvuurtje onder een overweldigende sterrenhemel en een nacht vol geluiden: kikkers, hippo’s (and the odd elephant…..).

Natuurlijk zijn er ook minder positieve dingen te vertellen over Zambia. We worden hier geconfronteerd met een kant van het leven die in ons Europese ‘yuppenbestaan’ ver van ons bed was. De kinderen die niet naar school kunnen omdat ouders geen inkomen hebben, of die wees zijn vanwege aids en auto-ongelukken. De mannen in de dorpen die apathisch voor zich uitstaren of je lastig vallen omdat ze die ochtend te veel Chibuku hebben gedronken. De vrouwen die te veel kinderen baren en geen kans krijgen zich te ontwikkelen. Jaloezie, geloof in hekserij, stroperij…. Steekpenningen en bureaucratie…. De verhalen en ervaringen zetten je aan het denken.

Ik kan weinig zinnigs zeggen over hoe lang we hier zullen blijven. Er kan van alles gebeuren: een werkvergunning geweigerd of ingetrokken, geen verlenging van het Wereldbank project (en dus geen betaald werk meer), ziekte of heimwee…. Maar op dit moment kunnen we ons in ieder geval niets voorstellen bij teruggaan naar Nederland. Het was een prachtig jaar waarin ik veel heb gezien, veel heb meegemaakt, veel heb geleerd en veel heb genoten.