Succeed equally

Als je denkt dat Nederlanders het schoolvoorbeeld zijn van de maaiveldcultuur dan kun je je nog verbazen in Zambia. Niemand mag het hier beter doen dan een ander want dan wordt de rest per direct jaloers en is de kans groot dat er iets beraamd wordt om je terug te brengen op gelijke voet. De uitdrukking hier is “all of us must succeed equally”.

Voetbal! Scouts tegen 'civilians'

Hoe ga je daarmee om bij verkiezingen? Die zijn er namelijk wel. Ik herinner me de Natural Resources Competition waar onze ouders als jurylid fungeerden. Tijdens het kiezen van de prijswinnaars gaven de Zambiaanse juryleden aan dat eigenlijk iedereen een winnaar was; er kon toch niet gekozen worden?!

Dit tafereel herhaalde zich onlangs: het Ministerie van Arbeid had Kasanka Trust gevraagd namen door te geven van vier uitmuntende collega’s voor de Dag van de Arbeid. De meest hardwerkende, meest gedisciplineerde, meest verbeterde en iemand die lang in dienst is. Wat een categorieën trouwens – meest gedisciplineerd!?

Tug of war

In de voorbereiding van de verkiezing kwam een oud zeer van vorig jaar naar boven. Toen had één collega een grote prijs ontvangen, een fiets, en twee collega’s een kleinere prijs. Dat was niet absoluut eerlijk! Iedereen werkt hard dus hoe kun je dan drie van de 83 werknemers belonen? Het verschil in waarde van de prijzen.. dat kon ook echt niet. En dan het feit dat de drie prijswinnaars afkomstig waren van slechts 2 afdelingen, terwijl we er vijf hebben...?!

Om een lang ‘complaint’ kort te maken: het voorstel van het management team was dat we uit iedere afdeling vier mensen zouden verkiezen (een hardwerkende, een gedisciplineerde, een verbeterde en een ‘long service’). Zelfs als dat betekent dat alle winnaars maar een hele kleine prijs krijgen. Het werd overigens niet als oneerlijk beschouwd dat sommige afdelingen maar 10 mensen hebben, en andere afdelingen 40!

Meegaand als ik ben, heb ik het voorstel geaccepteerd - wel twee kleine afdelingen samengevoegd – en we kozen 4 maal 4 winnaars. Dat betekende wel dat ik Justin de dag voor de uitreiking terug naar Serenje moest sturen om de matras die we de week daarvoor als hoofdprijs hadden gekocht in te ruilen voor klokken, bloezen en beddengoed. Met een tweepersoonsmatras in een minibusjes!

Papa Frederick, Warden Teddy and 'little boy Frank' (zoals Papa hem noemt)

Dit is weer een voorbeeld van mijn goede voorbereiding die op het laatste moment in de war werd geschopt ;-) - en dan heb ik het nog niet eens over de brief die hij mee terugnam uit Serenje waarin we verzocht werden alle winnaars met eigen vervoer en geld voor lunch naar Serenje te sturen voor de festiviteiten al daar – de volgende dag!

Al met al was het wel een hele leuke Dag van de Arbeid. We hebben de 16 winnaars in het zonnetje gezet, een goede lunch genuttigd, iedereen een frisdrankje aangeboden en vooral veel lol gehad met de spelen: voetbal, touwtrekken en een soort stoelendans die ze de ‘Pinguin game’ noemen.