Een week in Lusaka

Ik ben met collega Clifford een week in Lusaka voor een cursus en wat afspraken. Voor het eerst heb ik het hele stuk van Kasanka naar Lusaka (600 km) in mijn eentje gereden. Ik was bekaf, zeker nadat we eerst een klant hadden afgezet bij haar hotel, bagage van onderzoekers hadden afgeleverd bij Chachacha backpackers hotel, Papa (onze community project coördinator) hadden afgezet bij zijn familie, Cliffords verloofde gedag zijn gaan zeggen, en boodschappen zijn gaan doen......

De cursus gaat over EHBO in de bush. Het was al maanden geleden gepland; een paar keer verschoven en afgezegd. Clifford en ik zijn de enige cursisten omdat het andere bedrijf dat mee zou doen in diepe rouw is vanwege het overlijden van de Lewi Mwanawasa.
Als voormalig kwaliteitsbeoordelaar durf ik op te merken dat het onderwijs niet erg ‘modern’ is. We zitten in een ziekenhuiskamer, met een flipchart over een scheidingswandje gedrapeerd, op minuscule stoeltjes zonder tafel. De twee docenten lezen voor uit een lesboek (waar wij na elk onderwerp een slechte kopie van uitgereikt krijgen) terwijl ze op het ziekenhuisbed hangen (zitten, liggen... het bed is te hoog om hun benen op de grond te zetten).

Maar goed, de info is relevant – van verbanden en spalken aanleggen tot het behandelen van slangenbeten en het begeleiden van onverwachte bevallingen - en we kunnen vragen wat we willen. Een kanttekening bij beide punten... Een van de docenten legde ons gisteren uit wanneer je besluit géén hartmassage te doen op je patiënt. Met uitgestreken gezicht lepelde hij 3 moeilijke woorden op: rigidity, rigor mortis en decapitation. Ik kon me lach niet inhouden: hartmassage op een lichaam zonder hoofd?! Zeer belangrijke info ;-) Op het punt van vragen stellen, loopt het soms ook wat vreemd: Clifford grijpt geregeld de kans om zijn persoonlijke medische vragen in de groep te gooien. Zo heb ik vanochtend een uitgebreid verslag gekregen van zijn aambeien (en namen gehoord van collega’s die er ook last van hebben)! Zo leer je je collega’s nog eens kennen!!

De avonden breng ik als goede expat door in de bar van Chachacha. Clifford en ik kennen er een boel mensen omdat tien van de onderzoekers die in Kasanka waren daar nu een paar dagen vertoeven en ik er inmiddels wat vrinden en bekenden heb. Vanavond wordt de erde avond op een rij.... oef!

Bijgaand wat foto’s uit de grote stad (de jongen staat nummerborden te schilderen).